William Szekspir - Sonet 116 [przekład Stanisława Barańczaka]

Nie ma miejsca we wspólnej dwojga serc przestrzeni

Dla barier, przeszkód. MIŁOŚĆ TO NIE MIŁOŚĆ, JEŚLI

ZMIENNY ŚWIAT NAŚLADUJĄC, SAMA SIĘ ODMIENI

LUB ZGODZI SIĘ NIE ISTNIEĆ, GDY KTOŚ JĄ PRZEKREŚLI.

O nie: to znak, wzniesiony wiecznie nad bałwany, 

bez drżenia w twarz patrzący sztormom i cyklonom - 

Gwiazda zbłąkanych łodzi, nieoszacowanej

wartości, choćby pułap jej zmierzył astronom.

Miłość to nie igraszka Czasu: niech kwitnące

Róże wdzięków podcina sierpem zdrajca blady - 

MIŁOŚCI NIE ODMIENIĄ CHWILE, DNI, MIESIĄCE

ONA TRWA - I TRWAĆ BĘDZIE PO SAM SKRAJ ZAGŁADY.

             

                     Jeśli się mylę, wszystko inne też mnie łudzi:

                     Że piszę to; że kochał choć raz któryś z ludzi.

Pamiętam fragmenty sonetu 116 z pięknego filmu "Rozważna i romantyczna" w reżyserii Anga Lee.

Jedna z głównych bohaterek, Marianne, grana przez Kate Winslet, cytuje go, najpierw z ukochanym, a później łkając na szczycie wzgórza, uświadomiwszy sobie, że pierwszy mężczyzna, którego pokochała był niewart jej uczucia. 

Uważam, że sonet ten w sposób zachwycający opisuje moc miłości. Afirmuje miłość romantyczną i idealną, która nie zmienia się wraz z upływem czasu, która nie zmienia się w ogóle, choć my, ludzie, zmieniamy się przecież każdego dnia. 

Można zgadzać się z taką wizją miłości lub nie. Urzeka mnie taka wizja miłości. Ale w nią nie wierzę.